CHODY

Stęp:

Jest chodem czterotaktowym, w którym każda kończyna porusza się osobno. Można wyraźnie usłyszeć uderzenia kopyt "raz-dwa-trzy-cztery". W stępie jeździec utrzymuje podstawowy dosiad, przy czym ramię-biodro-pięta znajdują się na lini pionowej. Plecy, biodra i przedramiona są rozluźnione i podążają za naturalnymi ruchami konia. W stępie głowa i szyja konia są bardziej zaangażowane w ruch, niż przy innych chodach. Jeśli jeździec ogranicza te ruchy może to zaburzyć cały rytm.

Kłus:

Kłus jest chodem dwutaktowym, w którym nogi konia poruszaja się parami po przekątnej. W kłusie anglezowanym jeździec siada i podnosi się zgonie z rytmem ruchu konia. W kłusie ćwiczebnym jeździec mocno siedząc w siodle w pozycji klasycznej, musi pozwolić, aby jego ciało przyjmowało ruch zwierzęcia. 

Galop:

Jest chodem trzytaktowym, w którym nogi konia poruszają się w sekwencji: tylna zewnętrzna, tylna wewnętrzna wraz z przednią zewnętrzną, przednia wewnętrzna z następującą po niej fazą lotu, gdy wszystkie kończyny oderwane są od ziemi. Następnie sekwencja się powtarza. Jeździec powinien utrzymać klasyczną pozycje ramiona-biodra-pięty, podczas gdy ramiona i plecy są rozluźnione i podążają za ruchem konia. Żwawy galop po trawie pozwoli odzyskać koniowi entuzjazm po pracy w szkółce jeździeckiej, przy czym jeźdźciowi będzie łatwiej jeśli przejdzie do półsiadu. 

Cwał:

Jazda w najszybszym chodzie konia wymaga półsiadu i pewności, że potrafisz kontrolować konia. Strzemiona powinny być skrócone, aby ciało łatwiej unosiło się z siodła , a ciężar przesunął się ku przodowi. Pięty muszą być opuszczone, ale łydka pozostaje w normalnej pozycji. Jeździec powinien uważać, aby nie używać rąk do chwytania równowagi w szybkim chodzie.

\

SIODŁA + DOSIAD DRESAŻOWY

Wyróżniamy dwa podstawowe typy dosiadu: podstawowy do ogólnej jazdy wierzchem oraz lekki dosiad używany do jazdy w terenie, a także skoków, tzw. półsiad. Nie zależnie od typu, prawidłowy dosiad ma znaczenie nie tylko estetyczne, ale także jest wązny dla efektywnej komunikacji z koniem. Pomoce są zrozumiałe dla konia tylko wtedy, gdy jeździec siedzi bezpiecznie, utrzymując równowagę i podąża za ruchem konia, a nie usztywnia się na siłę przeciwko niemu. 
Wyróżniamy trzy rodzaje siodeł: wszechstronne, ujeżdżeniowe, oraz skokowe.

Dosiad podstawowy (dresażowy)- dosiad postawowy jest odpowiedni dla każdej jazdy po płaskim terenie. Możesz do stosować używając siodła do jazdy ogólnej lub dresażu, chociaż w specjalnie projektowanym siodle ujeżdżeniowym dosiad jest głębszy, a strzemiona dłuższe. 
W postawowym dosiadzie jeździec siedzi wyprostowany i można narysować linię prostą biegnącą przez jego ramię, biodro i piętę. Inne elementy podstawowego dosiadu mogą się różnić, gdyż jeźdźcy i konie są różnych rozmiarów i kształtów, ale linia pozostaje stała. W prawidłowym dosiadzie dresażowym pośladki powinny znajdować się w najniżej położonej części siodła, a ciężar ciała jeźdźca musi być rozłożony równomiernie na obie kości kulszowe i uda, z rozluźnionymi mięśniami. Każde napięcie mięsni spowoduje uniesienie dosiadu i sprawi, że jeździec będzie "siedział" nad koniem. 
Kolano jest zgięte, więc łydka jest cofnięta i pozostaje w kontakcie z bokiem konia. Stopa znajduje się lekko za popręgiem i pod środkiem ciężkości jeźdźca (kąt biodro-pięta), a udo polega płasko do siodła. Przekręcone na zewnątrz kolano lub udo powoduje napięcie mięśni i destabilizuje dosiad. W klasycznej jeździe istotne jest, aby strzemiona nie były zbyt długie gdyż ogranicza to pracę kolana i stawu skokowego, powodując utratę równowagi. 
Prawidłowy dosiad:

Siodło skokowe- do skoków przez przeszkody, jazdy rekreacyjnej lub szkolenia młodych koni jeździec musi w pewnym stopniu odciążyć nieco grzbiet konia oraz dostosowywać się szybko i do zmian równowagi i do chodu. Siodła skokowe i wszechstronne ze skróconymi strzemionami pozwalają na przejście do półsiadu, wtedy zgięte kolano jest wysunięte do przodu. Na przykład do jeżdżenia po kawaletkach w szkółce jeździeckiej strzemiona będą skrócone o jedną lub dwie dziurki. Do skoków lub crossu jeździec może skrócić strzemiona o cztery do sześciu dziurek. Najkrótszych strzemion używa się w stiplach i w WKKW, kiedy grzbiet konia musi być całkowicie odciążony.

Popręgi wykonane są z różnych materiałów, mogą być syntetyczne, parciane, piankowe, plecione i skórzane (do siodeł ujeżdżeniowych) 

Siemaaasz, wczoraj nie miałam czasu dodać żadnego postu, bo byłam cały dzień na osiedlu ;) Za to dziś dodam dwa posty, oba na temat wyposażenia konia.
Do stajni miałam jechać jutro, ale niestety coś mi wypadło i jadę dopiero w środę :( Mam nadzieję, że pogoda dopisze i coś sobie trochę poskaczemy. 
A przechodząc do notki to będzie ona o wyposażeniu czyli kanatarach, ogłowiach i tym podobne. Hah, trochę mam słabą oglądalność, ale to mało ważne, bo to blog tylko na informatykę.. no to zaczynam pisanie:

KANTARY:

Kantar jest zwykle pierwszym ze sprzętów, z którymi spotyka się koń. Są zazwyczaj wykonane ze skóry lub materiałów syntetycznych, gdyż wtedy łatwiej utrzymać je w czystości. Składają się z paska potylicznego, paska nosowego, pasków policzkowych oraz podgardła połączonych sprzączkami bądź zszytych. Kantar zakłada się najpierw na nos, wokół pyska, potem pasek potyliczny przekłada się przez uszy, na koniec zapina się podgardle. Zwykły kantar jest wykonany z taśmy lub linki. Każdy kantar ma pod żuchwą pierścień, do którego zapina się uwiąz pozwalający wedle potrzeby przywiązać konia lub go prowadzić.

 OGŁOWIA I WĘDZIŁA:

Ogłowia dostępne sa w różnych typach i kształtach, powinny być dobierane do rodzaju pracy wykonywanej przez konia. Zwykle regulamin wodów określa dopuszczalne rodzaje ogłowia i wędzideł, zatem zapoznaj się z nim, jeśli startujesz w jakichkolwiek zawodach. Zasadczniczo najprostrze rozwiązanie, które pasuje jeźdźcowi i koniowi jest najlepsze. 

Większość jeźdźców powinna zacząć od prostego ogłowia. Zasadniczą różnicą między typami ogłowia jest rodzaj nachrapnika. Nachrapnik stosowany jest, aby utrzymać równo szczękę i żuchwę konia.

TYPY NACHRAPNIKÓW:

• Nachrapnik polski/angielski- Standardowy nachrapnik. Jest najprostszym z możliwych. Leży na nosie nad wędzidłem. 

• Nachrapnik irlandzki- Inaczej nachrapnik kombinowany. To typ standardowego nachrapnika dodatkowo wyposażony w wąski pasek krzyżowy, który jest umocowany z przodu nachrapnika i zapięty poniżej wędzidła. Często używa się go w podstawowym treningu, zasadniczo do prawidłowego ułożenia pysku konia.

• Nachrapnik hanowerski- Mocowany jest poniżej wędzidła i jest dobry dla silnych koni. Zapobiega otwieraniu przez nie pyska i unikania wędzidła. Nachrapnik powinien leżeć na kostnej części nosa konia i nie ograniczać mu możliwości oddychania.

• Nachrapnik meksykański- składa się z dwóch rzemieni, które krzyżują się na nosie konia pod skórzanym krążnikiem. Jego działanie jest podobne do działania nachrapnika kombinowanego. Są szczególnie cenione przez jeźdźców WKKW.

• Nachrapnik kineton- używany z wędzidłem może być przydatny u koni, które bardzo mocną ciągną. Powinien on być jednak używany wyłącznie przez jeźdźców doświadczonych. Działanie nachrapnika na nos zmniejsza nacisk wywierany przez wędzidło na jamę ustną w normalnych warunkach. 

                                                                                             WĘDZIDŁA:

Wędzidła robione są z  nierdzewnej stali lub stopów metali, jak również z materiałów syntetycznyc, gumy lub kauczuku. Różne wędzidła działają różnie na żuchwę konia, jak również nos, a pośrednio także potylicę. Wędzidło, aby było efektywne, musi być dopasowane i używane poprawnie. Cienkie wędzidło jest bardziej dotkliwe niż grube. 

Najczęściej używanym wędzidłem jest wędzidło zwykłe. Wyróżnić można kilka jego typów. Najpowszechniejsze to proste, pojedyńczo łamane. Jest ono delikatne, ale efektywne w działaniu, przede wszystkim na bezzębną część dziąsła żuchwy i kąciki warg. 

Wędzidło oliwkowe posiadające gładkie, zawiasowe połączenia po obu stronach, ma podobne działanie i daje dobre rezultaty u koni z wrażliwymi wargami. Oliwkowe wędzidło może mieć boczne pierścienie w kształcie litery D. Wędzidło oliwkowe pojedyńczo łamane, z wyjątkiem samego łącza jest czasem pokryte gumą.

Wędzidło z wąsami lub policzkowe ma długie metalowe wąsy po obu stronach. Używa się go w przypadku trudnych koni, ułatwia skręcanie. Boczne fragmenty mogą być umocowane na stałe lub zdejmowane.

Wędzidła kręcone, a wśród nich wędziła policzkowe z wygiętymi czankami są bardzo ostre i niepolecane. W różnych wędzidłach, na przykład pelamach, wykorzystuje się system dźwigni, aby uzyskać pożądany efekt. Czasem używane sa do kontrolowania trudnych i silnych koni. Wędzidła te oddziałują na potylicę, jak również na wargi, kąciki ust i język. Są dotkliwe, więc powinny być używane ostrożnie. 

       Oprócz wędzideł łamanych istnieją różne typy wędzideł niełamanych (prostych). Są one wykonane ze stali, twardego kauczuku, gumy oraz różnych innych materiałów syntetycznych. Niektóre konie uczą się przekładać język nad wędzidłem uciekając od jego działania.

Pelam jest wyposażony w łańcuszek i ma prosty, karbowany lub łamany ścięgierz, może być używany z pojedyńczymi lub podwójnymi wodzami, ale tylko z nachrapnikiem polskim. Górna wodza, przyczepiona do pierścienia przy ściegierzu, działa na język konim, podczas gdy dolna, umocowana do większych pierścieni poniżej, działa na rowek podbródka oraz pośrednią potylicę. Jeśli jest używany z tylko jedną parą wodzy, skórzane złączki (połączenie wodzy) są dopasowane pomiędzy karą parą pierścieni.

Kimbelwick jest pelamem do jednej wodzy, jego ścięgierz ma na środku kabłąk na język. 

Hej, niestety wczoraj nie miałam czasu nic napisać. Pół dnia siedziałam ze znajomymi i pół dnia byłam w stajni. Wczoraj trochę pojeździłam na Chubenie, poskakaliśmy parę okserów i stacjonatek. Pod koniec jazdy jakoś zaczął mi troszeczkę świrować i się buntować no i instruktorka powiedziała mi, abym już go nie męczyła, ale ogółem jestem bardzo zadowolona z jazdy :)
Dziś tak jak obiecałam wcześniej notka na temat maści koni. No to zaczynamy!

Kara- sierść, grzywa i ogon muszą być czarne. Nie dopuszcza się obecności włosów w innych kolorach, ewentualnie białe odmiany na pysku czy na nogach.

Skarogniada- Sierść ta jest mieszanką włosów czarnych oraz brązowych, dających ogólnie kolor ciemnobrązowy. Na grzywie, ogonie i dolnych częściach kończyn zwykle dominują włosy czarne, a w okolicach słabizny jasno brązowe.

Gniada- Kolor sierści na ciele waha się pomiędzy mahoniem, a jasnym brązem. Grzywa, ogon i kończyny są czarne. U jaśniejszych gniadoszy sierść na słabiźnie jest koloru toffi. Ciemnie gniadosze mają często jaśniejsze pyski, ale grzywa, ogon i kończyny jednak pozostają czarne. 

Kasztan- Wachlarz odcieni od ciemnego brązu (czekoladowy) do złotego. Grzywa, ogon, kończyny są tej samej barwy co sierść na ciele lub o odcień ciemniejsze, jednak kolor czarny nie może występować w tej maści. Izabelowate konie to kasztany z sierścią o złotym blasku i grzywą oraz ogonem konopiastej barwy, w idealnej wersji białym.

Dereszowata-Każda z powyższych maści zmieszana z szarym. Kasztanowata z szarym zwana jest dereszem truskawkowym, gniada z szarym daje w rezultacie czerwonego deresza, podczas gdy niebieski lub szary deresz jest mieszanką czarnych i szarych włosów. 

Bułana-Odmiana gniadej maści, z czarną grzywą i ogonem, z przewagą czarnych włosów na kończynach oraz pręgą grzbietową biegnącą przez całą długość grzbietu. Pokrywa włosowa bułana powinna być żółtawa- do mysiej szarości.

Siwa-Z wiekiem siwe konie zwykle jaśnieją niemal aż do białej lub kremowej barwy. Hreczkowate siwki mają siwą sierść pokrytą ciemniejszymi cętkami. Zazwyczaj źrebaki rodzą się kare bądź myszate i z wiekiem robią się jaśniejsze.

Biała (albinos)- Biała lub kremowa sierść na różowej, nie pigmentowanej skórze. Konie tej maści mają niebieskie lub jasno różowe oczy. 

Srokata- To inaczej konie łaciate. Mają zróżnicowaną sierść, którą tworzą włosy koloru białego i innego, układające się w nieregularne wzory. Skarosrokate mają charakterystyczne wielkie plamy czarne i białe. Gniadosrokate mają sierść w plamy białe, łączone z każdym innym kolorem, prócz czarnego. Konie tarantowate takie jak Appaloosa, charakteryzują się plamami różnej wielkości i we wszystkich kolorach. Wzory na sierści zwane są derką, marmurem, leopardem, płatkami śniegu, a także szronem.

No to by było na tyle, a teraz spadam na osiedle, bo umówiłam się z kolegami. Miłego piątku wszystkim! :*

Siema, witam na moim nowym blogu.
Blog będzie poświęcony mojej pasji czyli jeździe konnej :)
Znajdziecie tu wiele informacji na temat koni, dużo pięknych zdjęć (także mojego autorstwa) oraz zamierzam opisywać tutaj moje jazdy i godziny spędzone w stajni. Mam na imię Natalia, mieszkam w Radomiu i mam 16 lat. Jeździectwo trenuję od 3 lat w stajni MKJ "Cwał" na Wośnikach. Niestety nie mam jeszcze własnego konia, ale zamierzam się dorobić he :)
Jutro jeśli znajdę trochę czasu napiszę notkę o maściach konia lub prawidłowym dosiadzie jeszcze się zastanowię, więc odwiedzajcie mojego bloga!
Teraz pokażę Wam kilka zdjęć moich ulubionych koni ze stajni:

Neman

Bandos i Chuben

Brzost

Lena